Ψάρεμα Απίκο
Μία παραδοσιακή τεχνική, η οποία είναι στατική και μας δίνει τη δυνατότητα να ψαρέψουμε αποδοτικά με το καλάμι μας (χωρίς μηχανισμό) τόσο από λιμάνι, όσο και από βράχια, στοχεύοντας συνήθως σε ψάρια της ακτογραμμής. Μπορεί να γίνει με φελό ή χωρίς.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από το συμβάν που θα σας περιγράψω πιο κάτω. Είναι μια ιστορία που συνέβη το Σεπτέμβριο του 2005 στο μικρό κόλπο της Αγίας Ειρήνης, δίπλα στα Λουτρά της Κύθνου.
Έχω πάει στο νησί για ψάρεμα με το Γιώργο Πατεστή και το μεσημέρι της Κυριακής λίγο πριν φύγω βρίσκομαι στην όμορφη ταβέρνα του φίλου μου Κώστα Σούμα στην Αγία Ειρήνη, τρώγοντας και συζητώντας για το πως πέρασε το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς. Είναι μια υπέροχη μέρα χωρίς καθόλου άνεμο ηλιόλουστη και ζεστή.
Μεγάλες τσιπούρες γιαλό, χειμώνα, καλοκαίρι, άνοιξη και φθινόπωρο! Μύθος ή πραγματικότητα; Μακάρι νάξερα. Αυτό που ξέρω καλά είναι πως οι εποχές άλλαξαν, γιατί όχι και τα ψάρια ρότα και συνήθειες! Βλέπεις φέτος ένα χειμώνα να σε γονατίζει και του χρόνου νέτα κι από Χριστούγεννα καλοκαίρι!
Kαλοκαίρι περπατημένο και ζέστα μπόλικη.
Ισχυρά μελτέμια, παιδιά της τραμουντάνας, φρόντιζαν να καταλαγιάζουν τις υψηλές θερμοκρασίες σε ανεκτά για την εποχή επίπεδα.
Οι παραθεριστές απολάμβαναν την θάλασσα εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο με κάθε δυνατό τρόπο.
Απ’ το πρωινό τους μπάνιο στα κρυστάλλινα γαληνεμένα νερά και την μεσημβρινή μάσα και βόλτα πλατσουρίζοντας στο κυμοθάλασσο, ως το απογευματινό κολύμπι στο ηλιοβασίλεμα και τον περίπατο στην ακρογιαλιά. Ως εκεί όλα έβαιναν καλώς.
Μόλις όμως σουρούπωνε κι έπαιρνε να μοιάζει ο κόρφος ο αρτεμησιακός χαρτι να γράψεις θαρρείς απάνω του και λαδιά πυροφανατζίδικη, ο κόσμος όλος κι ο ντουνιάς σεληνιαζότανε και το σκηνικό άλλαζε.
Το πόσο γρήγορα ήρθε και πάλι το καλοκαίρι ειλικρινά δεν το κατάλαβα. Σαν χτες μου φαίνεται οτι διακοπάριζα στις πανέμορφες παραλίες της Καλύμνου και όμως έχει περάσει σχεδόν ένας ολόκληρος χρόνος. Για ακόμα μια φορά βρισκόμαστε στις αρχές του καλοκαιριού κάτω από τον πιο όμορφο ήλιο έτοιμοι να εκδράμουμε σε κάποιο από τα αμέτρητα νησιά του τόπου μας.
Ένα χειμώνα με καλοσύνη κι έναν ορίζοντα μελί και γλύκισμα της ψαροσύνης, βρέθηκα στο αλιευτικό καταφύγι με τον καπετάν Σταμάτη να σενιάρει τα τελευταία στο γρι - γρί, πριν ξεκινήσει για το ταξίδι τ’ αποψινό.