Περιοδικό Ψάρεμα : Είδη Ψαριών

Λαβράκι, λύκος ή πιο επιστημονικά Dicentrarchus labrax είναι ο ανελέητος κυνηγός των Ελληνικών ακτογραμμών. Κύρια χαρακτηρίστηκα του το μακρόστενο σώμα του και το δυσανάλογα μεγάλο στόμα του σε σχέση με το μέγεθος του. Το μήκος του φτάνει συνήθως μέχρι τα 65cm και το βάρος του έως τα 7 κιλά με μέγιστη καταγεγραμμένη σύλληψη τα 15 κιλά και μάκρος το 1 μέτρο. Σαν ψάρι είναι πανέξυπνο και πολύ πονηρεμένο, ενώ η συμπεριφορά του αλλάζει από τόπο σε τόπο.

Θα μου πείτε γιατί να αναφέρω ένα ψάρι που δεν τρώγεται στις σελίδες του περιοδικού μας. Από την μία θεωρώ χρέος μου να κρούω ξανά και ξανά τον κώδωνα κινδύνου και αφετέρου ακόμα και η ενημέρωση ενός και μόνο ανθρώπου που δεν γνωρίζει την ύπαρξή του, μπορεί να σημαίνει την διάσωση μιας ζωής από ενδεχόμενο κίνδυνο. Από την άλλη με τους ρυθμούς που εξαπλώνεται, σύντομα θα μπει και στην ζωή πιο βόρειων περιοχών της Ελλάδας που ίσως να μην τον έχουν ξαναδεί, οπότε για καλό γίνεται. Εγώ ήδη έχω πιάσει δεκάδες με βάρκα στα νερά της Ίου, Αμοργού και Κρήτης, καθώς και δύο μεγάλους παράκτια στην Αμοργό και στην Μάνη. Τα ψάρια εξαπλώνονται και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε ανάλογα.

Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι μέχρι σήμερα οι βασικότεροι στόχοι στο spinning είναι ψάρια που κυνηγάνε κοντά στην επιφάνεια, όπως λαβράκια, λούτσοι, γοφάρια, κοκάλια, λίτσες, κυνηγοί και διάφορα τονοειδή όπως ντάσκες και παλαμίδες; Αυτό είναι κάτι φυσικό, αφού στο επίπεδο που ζουν και κυνηγάνε αυτοί οι αδηφάγοι άρπαγες, εκεί κυρίως «κολυμπούν» τα τεχνητά μας.

Έχουν περάσει 16 χρόνια από το συμβάν που θα σας περιγράψω πιο κάτω. Είναι μια ιστορία που συνέβη το Σεπτέμβριο του 2005 στο μικρό κόλπο της Αγίας Ειρήνης δίπλα στα Λουτρά της Κύθνου.

Έχω πάει στο νησί για ψάρεμα με το Γιώργο Πατεστή και το μεσημέρι της Κυριακής λίγο πριν φύγω βρίσκομαι στην όμορφη ταβέρνα του φίλου μου Κώστα Σούμα στην Αγία Ειρήνη, τρώγοντας και συζητώντας για το πως πέρασε το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς. Είναι μια υπέροχη μέρα χωρίς καθόλου άνεμο ηλιόλουστη και ζεστή.

Στην άκρια του μικρού κόλπου δίπλα στην αμμουδιά είναι δύο εργάτες οι οποίοι, χτίζουν ένα μικρό τοίχο δίπλα στην εκκλησιά. Τρώγοντας και πίνοντας το όμορφο κρασάκι μαζί με το φίλο μου την ησυχία διακόπτει ξαφνικά ένας έντονος θόρυβος, που προερχόταν από τη θάλασσα. Κοιτάμε και βλέπουμε ένα μεγάλο κοπάδι κυνηγών να “κυνηγιέται” από μεγαλύτερα ψάρια, πιθανόν μαγιάτικα και να βγαίνουνε προς την ακτή σε 10 πόντους νερό.

Μεγάλες τσιπούρες γιαλό, χειμώνα, καλοκαίρι, άνοιξη και φθινόπωρο!

Μύθος ή πραγματικότητα; Μακάρι νάξερα.

Αυτό που ξέρω καλά είναι πως οι εποχές άλλαξαν, γιατί όχι και τα ψάρια ρότα και συνήθειες!

Βλέπεις φέτος ένα χειμώνα να σε γονατίζει και του χρόνου νέτα κι από Χριστούγεννα καλοκαίρι!

Ανθίζουνε οι μυγδαλιές ένεκα που πάνε κι αυτές με τις θερμοκρασίες κι όχι με τα ημερολόγια και πλακώνει ένας Μάρτης άλογο και τις παίρνει και τις σηκώνει.