Αρχές Δεκέμβρη πλέον, ώστε να απολαύσουμε για μια ακόμη φορά την αγαπημένη μας θάλασσα, στην αγαπημένη μας μορφή. Και ποια μορφή είναι αυτή; Δυνατοί άνεμοι να “σπάνε” στο πρόσωπό σου, έχοντας ως απόρροια το δάκρυσμα των ματιών σου, καθώς και αφρισμένα κύματα να σκάνε με μανία στην ακτή της παραλίας μα και στα γύρω βράχια.
Μετά από δύο μήνες απραξίας και με τις θερμοκρασίες σε υψηλά επίπεδα συγκριτικά της περιόδου που διανύουμε, αρχίζαμε να βλέπουμε τον καιρό να τουμπάρει και να μας κλείνει το μάτι. Βοριάδες και ιδιαίτερα ισχυρούς μα μόνο με διάρκεια δύο ημερών, εκ των οποίων η Τετάρτη και Πέμπτη, καθότι από Παρασκευή το γύρναγε πάλι στους χαζονοτιάδες της τάξεως των τριών μποφόρ, πράγμα που σήμαινε άπνοια. Παρότι οι «σωστοί άνεμοι» πέφταν πάνω σε εργάσιμες μέρες, δεν μας έκανε να πτοηθούμε και παίρνοντας άδεια (εκεί φτάσαμε πλέον να κυνηγάμε τους ανέμους με το σταγονόμετρο) κατευθυνθήκαμε προς το Κάβο Ντόρο, στοχεύοντας στο αγαπημένο μας θήραμα, τον σαργό. Η παραλία που είχαμε επιλέξει ήταν μια ακόμη καβάτζα, η οποία τόσο στα αριστερά της όσο και στα δεξιά της, περικλείεται από βράχια τα οποία και συνεχίζουν στο εσωτερικό του πυθμένα, χαρίζοντας έτσι κατάλληλες φωλιές για τον σαργό και όχι μόνο. Βλέποντας λοιπόν με σχολαστικό τρόπο, τα site καιρού (διάφορα και όχι αποκλειστικά ένα) καθότι η τεχνική που κάνουμε επηρεάζεται άρδην από την συμπεριφορά του καιρού και όλα κρέμονται στην λεπτομέρεια, όπως θα δούμε και παρακάτω.
Τα κατάλληλα καλάμια (τρίσπαστα κυρίως με casting weight 130 έως και 150 grms) αποτελούν τον ιδανικό σύμμαχο κατά εμέ, τόσο για το πως στέκονται στον κόντρα δυνατό άνεμο, μα και κατά την συμπεριφορά τους στα μεγάλα ρέματα και δυνατά ψάρια, όπως είναι ο σαργός. Τα δολώματα που είχαμε επιλέξει, ήταν μεγάλα κομμάτια φαραώ (πάντοτε πάμε με δαύτο ειδικά όταν στοχεύουμε το ψάρι αυτό) και εν συνεχεία ορισμένα μονοδόλια τόσο για ποικιλία μα και να δούμε τι προτιμούν περισσότερο τα ψάρια στον τόπο αυτόν, καθώς όπως είδαμε από το Google Earth, ο βυθός της παραλίας ήταν καθαρός και ίσως να προτιμούν τα λευκά δολώματα. Ο καιρός λοιπόν καλά κρατούσε και όλα προμήνυαν ένα δύσκολο μα συνάμα πολύ ενδιαφέρον ψάρεμα σε έναν νέο τόπο. Δύσκολο καθότι, φτάσαμε αισίως Δεκέμβρη για να δούμε το χειλάκι μας να σκάει από χαμόγελα και τα κύματα να σκάνε με μανία στην εκάστοτε ακτή, μεταμορφώνοντας την όπως λίγοι και εκλεκτοί ξέρουν, και να μας αυτό-συστήνεται με μια ταυτότητα πιο μυστηριώδη, λες και θέλει για κάποιο λόγο να μας αφήσει να την ανακαλύψουμε. Λες και κρύβει κάτι, μα από την άλλη να θέλει να τα χαρεί με αυτούς που την συντροφεύουν, όχι στις εύκολες μέρες αλλά στις πραγματικά δύσκολες.
Ώρα για ψάρεμα
Μετά από μια διαδρομή σχεδόν 3,5 ωρών και 30 λεπτά άσχημου χωματόδρομου περνώντας μέσα και από μικρά ποτάμια (πότε θα μείνουμε καμία ώρα εκεί και δεν θα μας πάρει χαμπάρι κανείς), αρχίζαμε να βλέπουμε αυτό που περιμέναμε τόσο καιρό και προσδοκούσαμε. Ένα θαλασσοδαρμένο τοπίο με λευκές πινελιές, να τονίζουν την κατά τα άλλα όμορφη παραλία, με βότσαλο έξω και μέσα ο βυθός να αποτελείται από άμμο, λίγες πέτρες και μπαλοθιές από φύκια. Με δυσκολία άνοιγαν οι πόρτες, πράγμα που σήμαινε ότι ο καιρός ήταν αρκετά φορτωμένος, ίσως και περισσότερο από αυτό που επιθυμούσαμε. Βλέπετε μας αρέσει το κύμα αρκετά, τουτέστιν και ο αέρας, αλλά δεν είχαμε υπολογίσει κάτι σωστά. Παρότι η παραλία περικλειόταν από βράχια και ήταν αρκετά πιο μέσα, για να δημιουργήσει την κατάλληλη θολούρα θα ήθελε να έχει ανέμους έξω της τάξεως των 6 μποφόρ ώστε να βάζει το κύμα μέσα, αλλά μας διέφυγε κάτι αρκετά σημαντικό που στην προκειμένη περίπτωση, έμελλε να επηρεάσει το αποτέλεσμα του ψαρέματος. Εκτός του ότι βρισκόμασταν στο μάτι του Βοριά και απέναντι στο απέραντο γαλάζιο, το 5 με 6 που έλεγαν τα Site εκεί το έβγαζε σαν 7αρι και λογικό αν σκεφτεί κανείς, πως τόσο ο αέρας όσο και τα κύματα ερχόντουσαν ατόφια και με μεγάλη μανία προς την ακτή.
Αυτό πείτε πως το προσπερνάμε καθώς μαθημένοι σε δύσκολες καιρικές συνθήκες μα και παραξενιές του καιρού, θα προσαρμόζαμε τον εξοπλισμό μας καθότι ήμασταν άρτια προετοιμασμένοι για το οτιδήποτε. Για αυτό που δεν ήμασταν όμως, ήταν ότι λόγω της μανίας των κυμάτων και αφενός του ανέμου, είχε ξεριζώσει πολλά φύκια από τα βαθιά με κατεύθυνση προς την ακτογραμμή καθώς και διάφορα αντικείμενα όπως ξύλα, κάνοντας το ψάρεμα μας σε τούτον τον τόπο, απαγορευτικό. Και λογικό αυτό, αφού ήταν οι πρώτοι πραγματικά δυνατοί άνεμοι, μετά από μια περίοδο της τάξεως των δύο μηνών, βγάζοντας προς τα έξω ότι είχε μέσα ο βυθός.
Δύσκολα τα πράγματα μα μην έχοντας άλλην επιλογή (η ώρα είχε πάει ήδη 4 το μεσημέρι) και σε μια ώρα θα άρχιζε να νυχτώνει και να αποτελεί μια από τις καλύτερες ψαρευτικές ώρες για το ψάρεμα του σαργού, αποφασίσαμε από κοινού με τον συμπαραστάτη Γιώργο, να μείνουμε στον τόπο και να το παλέψουμε όσο γινόταν. Με την ελπίδα να πέσει ο άνεμος ένα μποφόρ, μήπως και κάτσουν οι φερτές ύλες μα και τα φύκια, ψαρεύοντας πιο αποτελεσματικά. Ο εξοπλισμός, άρχιζε να βγαίνει από το αμάξι, παίρνοντας σειρά το κάρφωμα τον μονών σερφάδικων βάσεων στην υγρή άμμο, απόρροιας των βροχών που είχε κάνει την προηγούμενη βραδιά. Δεν γίνεται λέω από μέσα μου, θα μας κάνει το χατίρι η Γαλανή. Βροχή χθές και από σήμερα δυνατός κόντρα άνεμος που είχε καιρό να κάνει, δεν γίνεται να μην βγουν τα μουλάρια να φάνε. Ακόμη και με τον τρελό χορό που είχαν στήσει τα φύκια, θα βρουν τα δολώματα μας!
Σειρά πήραν τα καλάμια μας, άλλα τρίσπαστα και άλλα δίσπαστα να παρουσιάζονται πλέον υπό την φυσιολογική τους μορφή, έτοιμα να αντιμετωπίσουν τις οποιεσδήποτε δυσκολίες έναντι τούτου του καιρού, καθώς έχουν δημιουργηθεί γι αυτό το λόγο. Οι μηχανισμοί γεμισμένοι με πετονιά διαμέτρου 0.25 mm και στο τέλος με κομμάτι shock leader (15 μέτρων) ξεκινώντας από τα 0.30mm και τελειώνοντας στα 0.60mm. Προτιμώ λοιπόν αυτού του είδους τα Shock Leader, με σκοπό να μειώσουμε όσο παραπάνω γίνεται τον κόμπο μεταξύ των δύο τμημάτων, αποφεύγοντας όσο γίνεται στο να μαζεύει φύκια πάνω στο κόμπο (ειδικά δε σε αυτές τις περιστάσεις) καθώς επίσης και την αποφυγή προβλημάτων κατά την περίοδο της ρίψης.
Η άλλη λύση σε αυτές τις περιπτώσεις, ειδικά όταν έχουμε να ψαρέψουμε με κόντρα άνεμο αλλά και με δύσκολο βυθό (ανάμεικτο) είναι το να χρησιμοποιήσουμε μια πετονιά της τάξεως των 0.35 mm, ικανή στο να πετάξει μολύβι βάρους 115 γραμ. Εξάλλου όταν ψαρεύουμε σε ρηχές παραλίες με άνεμο εντάσεως 5 με 6 μποφόρ, δεν χρειάζεται να κάνουμε ιδιαίτερες ρίψεις, καθότι τα ψάρια παίζουν πάνω στο πρώτο κύμα, και πιστέψτε με πολλές είναι οι φορές που μια χαλαρή ρίψη με έχει δικαιώσει με πολύ όμορφους χαρακωτούς. Όσον αφορά τώρα τις αρματωσιές που θα δούλευα στην αρχή, ήταν αποκλειστικά σταθερές μονάγκιστρες, φορώντας επάνω το πολύ χρήσιμο εξάρτημα που ακούει στο όνομα Travetto που το έχω πάντα όταν πηγαίνω για ψάρεμα με κόντρα καιρό σε διάφορα μεγέθη. Αυτό διότι διαφορετικό μέγεθος Travetto θα βάλω σε μια παραλία με μικτό βυθό (εκεί πάω στα πολύ μικρά του είδους) και αυτό για να μην μου δημιουργήσουν εμπόδια κατά το ψάρεμά μου, αλλιώς εάν έχω να ψαρέψω σε καθαρό σχετικά βυθό (προτιμώ τα πιο μακριά του είδους) τα οποία με βοηθούν στο να χρησιμοποιήσω κατά τι μεγαλύτερο σε μήκος παράμαλλο, εάν αυτό κριθεί αναγκαίο. Στην παρούσα βέβαια περίπτωση, έγιναν πολλές προσαρμογές κατά την διάρκεια της δύσκολης και κρύας νύχτας, καθ’ ότι όχι μόνο ο ποθητός για μας αέρας δεν κόπασε, μα για ένα μεγάλο διάστημα (μεταξύ 8 με 11 το βράδυ) βρεθήκαμε να ψαρεύουμε πάνω στο 7αρι, με τα «νεκρά» φύκια που είχαν γεμίσει τον πυθμένα της παραλίας, να έχουν βρεθεί σε ένα μεθυστικό χορό μαζί με την ανεμοστροβιλισμένη άμμο, πιστεύοντας δε όπου κάπου εκεί, μπορεί να περιτριγυρίζει και κάποιος μεγάλος χαρακωτός.
Τα πρώτα καλάμια ρίχτηκαν λοιπόν, καθώς η ώρα είχα πάει ήδη 6, πιάνοντας κυρίως τις γωνίες της παραλίας και όχι τόσο το κέντρο της. Αυτό καθώς γνωρίζαμε, πως όταν έχεις να κάνεις με τέτοιες συνθήκες μα και καταστάσεις (φύκια και άλλες φερτές ύλες) τότε μοναδική λύση είναι του να ψαρέψεις στις γωνίες της εκάστοτε παραλίας, όπου εκεί θα περιορίζεται η συγκέντρωση φυκιών. Όντως έτσι έγινε καθότι τα καλάμια που έριξα δοκιμαστικά προς τα μέσα της παραλίας, κατευθείαν έδειξαν σημάδια ζωής, μα δεν ήταν των ψαριών αλλά των φυκιών που μαζευόντουσαν τόσο πάνω στην μάνα του μηχανισμού όσο και στης αρματωσιάς. Βλέποντας λοιπόν τις συνθήκες, αποφάσισα να βγάλω τις υπάρχουσες μπομπίνες (που φέραν επάνω Shock Leader) και αυτό διότι τα φύκια «αρέσκονται» στο να κολλάνε πάνω στην ένωση των δύο τμημάτων. Έβγαλα λοιπόν τις δεύτερες μπομπίνες που έχω πάντα μαζί μου (γεμισμένες με πετονιά διαμέτρου Νο 35mm) ικανές στο να πετάξουν βαρίδι έως και 125 γρμ. Επίσης εκτός από την αλλαγή αυτή, άλλαξα και τα Long Travetto, δουλεύοντας τα πιο κοντά, ενώ στο άλλο καλάμι χρησιμοποίησα τον σύνδεσμο «Τ» όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα,ώστε να αποφύγω όσο το δυνατόν περισσότερο τα φύκια.
Στην μια αρματωσιά είχα πάνω καλό μέγεθος φλοάτερ, ώστε να συμβάλλει στην ανύψωση του δολώματος (που δεν ήταν άλλο από τον φαραώ) και στο άλλο έχοντας από 2 σιλικονούχες νάρκες έντονου χρώματος (αφού τις φώτισα) όχι τόσο για την ανύψωση του δολώματος, μα για να δώσει μια ιδιαίτερη ελκυστική κίνηση, με την συνοδεία των ρεμάτων.
Πάνω στις σκέψεις μας, τόσο για το τι έχουμε κάνει καλά και τι όχι (γνωρίζαμε πως αφού έχει φύκια η παραλία θα έπρεπε να μετακινηθούμε σε μια άλλη καταρχήν). Οκ συμφωνώ ότι και να πείτε, καθώς σε τέτοιες καταστάσεις αλλάζεις μέρος. Αλλά ποιο μέρος στις 5 το απόγευμα (ώρα που αρχίζει να σκοτεινιάζει) και μην γνωρίζοντας προς τα που να κατευθυνθείς, μα και έχοντας το αμάξι αρκετά μακριά από την παραλία που ψαρεύαμε! Α ξέχασα να σας αναφέρω, πως γενικά είμαστε λάτρεις του ανεξερεύνητου και επιλέγουμε κυρίως παραλίες λιγότερο προσβάσιμες, τουτέστιν αρκετό περπάτημα πάνω σε άγρια μονοπάτια, τα οποία είναι «θαμμένα» κάτω από την βλάστηση. Δυστυχώς έπειτα από αρκετά χρόνια αφιερωμένα στο κυνήγι του αγαπημένου σαργού, έχουμε βρει καλούς τόπους όχι με το αμάξι δίπλα, μα έπειτα από περπάτημα πάνω σε άγρια βλάστηση με έντονες θυμαρίσιες νότες να σμπαραλιάζουν την μονότονη έως τότε όσφρησή σου, από την καθημερινότητα της τσιμεντούπολης.
Οι οπτικοί ειδοποιητές είχαν ήδη στηθεί και παρέμεναν ακούνητοι, εάν εξαιρέσει κανείς τις ταλαντώσεις που φέραν από τον δυνατό κόντρα άνεμο. «Γιώργο το καλάμι σου!», είπα έντρομος καθότι είδα live το πως πετάχτηκε ο οπτικός ειδοποιητής σαν «πυροτέχνημα» στα πρώτα δαχτυλίδια. Ε, δεν μπορεί να είναι πάλι φύκια, δεν γίνεται ψάρι θα είναι και μάλιστα καλό. Όντως ο Γιώργος παίρνοντας το καλάμι στα χέρια του και καρφώνοντας, κατάλαβε πως είχε απέναντί του έναν αξιόλογο χαρακωτό. Και όντως έτσι ήταν, καθότι έπειτα από μια ολιγόλεπτη μάχη, θαυμάσαμε έπειτα από κάμποσο καιρό, την ομορφιά του ψαριού αυτού που τόσο κυνηγάμε. Είχε έρθει η ώρα να φάνε όπως φαίνεται, καθότι έπειτα από ένα 20λεπτο και το δικό μου καλάμι «άστραψε» για τα καλά, και φέρνοντας με προσεκτικό τρόπο το ψάρι έξω (να θυμίσω πως είχα πάνω παράμαλλο διαμέτρου 0.28mm) είδαμε ένα ακόμη τρόπαιο.
Ναι χαλάλι όλος αυτός ο δρόμος, ο χρόνος μα πάνω απ’ όλα το κρύο που φάγαμε μα και που θα φάμε είπα από μέσα μου. Επιτέλους η Γαλανή μας έδειξε μια οικειότητα και μας χάρισε κάτι από τους Θησαυρούς της, που δύσκολα θα στους δώσει απλόχερα. Πλούσιο κομμάτι φαραώ και πάλι μέσα, καθώς βλέπαμε πως τα ψάρια τρώγανε. Και πάλι σαργός, αυτήν τη φορά να έχει δελεαστεί από τα σιλικονούχα φλοτεράκια έντονου χρώματος. Από την άλλη και ο Γιώργος με έναν πολύ καλό σαργό και από κει που μέναμε ακούνητοι λες και αποτελούσαμε «στοιχειά» της παραλίας, ξαφνικά να δουλεύουμε σαν τις μέλισσες, καθότι τα ψάρια είχαν επισκεφτεί την ψαρεύτρα μας. Προσπαθούσαμε λοιπόν να το εκμεταλλευτούμε όσο το δυνατόν περισσότερο γινόταν. Μέσα σε ένα διάστημα 2 ωρών, είχαμε πάρει 5 καλά ψάρια πράγμα που μας έδινε περισσότερο κουράγιο μα και δύναμη για την δύσκολη συνέχεια, μην ξεχνώντας πως βρισκόμασταν μέσα στο χειμώνα.
Όπως είχα πει και στην αρχή αυτού του άρθρου, δυστυχώς κατά την διάρκεια του ψαρέματος βρεθήκαμε σε αρκετά δύσκολες συνθήκες. Μια εκ αυτών, ήταν η ενίσχυση του ήδη έντονου ανέμου στα 7 μποφόρ και του ψιλόβροχου. Άντε να βρεις να κρυφτείς κιόλας σε μια παραλία που την «διαπερνά» συνέχεια ο βοριάς, μη αφήνοντας κάποιο δέντρο να ισιώσει. Η ώρα είχε πάει 12 το βράδυ και κάναμε κάποιες τελευταίες προσπάθειες, μπας και καταφέρουμε να πιάσουμε κάποιον ακόμη μεγάλο ξεδοντιάρη. Η γαλανή όμως είχε διαφορετική άποψη, καθώς ο όγκος των φυκιών είχε αυξηθεί ακόμη περισσότερο, πράγμα που σήμαινε το τέλος του ψαρέματός μας, για την αποφυγή σοβαρών προβλημάτων, όπως το σπάσιμο κάποιου καλαμιού. Με το που κοιταχτήκαμε, καταλάβαμε πως το ψάρεμα είχε τελειώσει νωρίτερα από ότι πιστεύαμε.
Ίσως αυτό συνέβη, καθότι είχε να κάνει αρκετό καιρό δυνατό βοριά, με αποτέλεσμα να «ξεπλύνει» τον βυθό της θάλασσας από διάφορα σκουπίδια και φερτές ύλες. Ίσως να ήταν καλύτερα, στο να πηγαίναμε στο σημείο αυτό 2 με 3 μέρες μετά τον δυνατό αυτόν βοριά, ή το να πηγαίναμε με λιγότερο τελικά καιρό. Αλλά αυτό είναι το ωραίο σε όλη την υπόθεση του ψαρέματος. Το «ίσως» καθότι κάθε φορά που πηγαίνεις κοντά της, θα σου μάθει κάτι καινούργιο μα και πάλι μέχρι την επόμενη, μην έχεις τίποτα δεδομένο παρά μόνο το αυτό το ίσως. Για αυτό και συνεχίζει το ψάρεμα να μας εξιτάρει καθότι παραμένει απρόβλεπτο, όπως ακριβώς η ίδια η ζωή!