Λαβράκι, λύκος ή πιο επιστημονικά Dicentrarchus labrax είναι ο ανελέητος κυνηγός των Ελληνικών ακτογραμμών. Κύρια χαρακτηρίστηκα του το μακρόστενο σώμα του και το δυσανάλογα μεγάλο στόμα του σε σχέση με το μέγεθος του. Το μήκος του φτάνει συνήθως μέχρι τα 65cm και το βάρος του έως τα 7 κιλά με μέγιστη καταγεγραμμένη σύλληψη τα 15 κιλά και μάκρος το 1 μέτρο. Σαν ψάρι είναι πανέξυπνο και πολύ πονηρεμένο, ενώ η συμπεριφορά του αλλάζει από τόπο σε τόπο.

Συχνάζει σε λιμάνια, παραλίες, βράχια γενικά οπουδήποτε θα βρει τροφή και «ψιλό» να κυνηγήσει. Το βάθος που θα το συναντήσουμε ποικίλει από το μισό μέτρο νερό έως και τα 100 μέτρα γενικά όπως καταλαβαίνει κανείς είναι παντού είτε κάνει αντιληπτή τη παρουσία του είτε όχι. Επίσης είναι φοβερά προσαρμοστικός και ανθεκτικός οργανισμός κινητέ άνετα στα υφάλμυρα νερά και στις εκβολές των ποταμών (που αποτελούν τις αγαπημένες του περιοχές) ενώ δε θα διστάσει να μπει και μέσα στο ποτάμι μένοντας εκεί αρκετή ώρα για να τραφεί. Οι διατροφικές του συνήθειες είναι ιδιαίτερες καθώς μπορεί να είναι ένας γεννημένος κυνηγός οπότε τα μικρόψαρα να είναι στο κύριο διαιτολόγιο του όμως δε σταματάει εκεί. Καβούρια, μαλάκια, ψαροδόλια, γαρίδες, σκουλήκια, κοτόπουλο, ποντίκια και γενικότερα ότι υπάρχει στο βυθό ζωντανό ή ψόφιο θα το φάει.

Βασικά είναι ένας σκουπιδοφάγος τις θάλασσας όσο φυσικά αυτά που τρώει δεν έχουν πάνω τους αγκίστρια και παράμαλλά γιατί διαφορετικά ο «λύκος» δύσκολα θα ξεγελαστεί από τις παγίδες μας όσο προκλητικές και αν φαίνονται. Φυσικά το λαβράκι δεν είναι θήραμα του casting και η καλύτερη τεχνική για να το αναζητήσει κανείς είναι το spinning. Εκεί οι συλλήψεις είναι πολύ περισσότερες και τα μεγέθη αρκετά μεγαλύτερα. Για μας αποτελεί συνοδευτικό ψάρι που πιο πολύ θα συμπληρώσει παρά θα αποτελέσει τη κύρια ψαριά μας. Γενικά για να το δούμε στα αγκίστρια μας θέλει και αρκετή δόση τύχης εκτός βέβαια αν οι συνθήκες που επικρατούν και οι αρματωσιές που θα χρησιμοποιήσουμε είναι ικανές να παραπλανήσουν ακόμα και αυτόν τον παμπόνηρο κυνηγό. Στο άρθρο αυτό λοιπόν θα δούμε τι πρέπει να κάνουμε και ποιον καιρό θα επιλέξουμε ώστε να βρεθούμε αντιμέτωποι με έναν «λάβρακα».

Καιρικές συνθήκες

Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας αν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε μια εξόρμηση για λαβράκια είναι ο καιρός. Με μπουνάτσες και καθαρούς βυθούς, η σύλληψη ενός τέτοιου θηράματος είναι αποδειγμένα τυχαία και τις περισσότερες φορές μεμονωμένη. Πρώτον λοιπόν θα χρειαστούμε αέρα, μπόλικο και να μας βαράει φάτσα. Δεύτερον στη παραλία στην οποία θα στηθούμε γιατί μόνο για παραλία μιλάμε, τα λιμάνια ξεχάστε τα αν κάνετε casting, θα πρέπει να είναι σχετικά ρηχή για να δημιουργείται κυματισμός τουλάχιστον 30- 40 μέτρα από την ακτή. Ο κυματισμός αυτός θα προκαλέσει την απαραίτητη ανακατωσούρα στο βυθό η οποία είναι και το ζητούμενό μας. Το λαβράκι αρέσκεται να κυνηγάει στην αναταραχή και η θολούρα του παρέχει την τέλεια κάλυψη κάνοντας το λιγότερο καχύποπτο και πολύ επιθετικό.

Αυτή την ώρα θα φάει τα πάντα από μικρότερα ψάρια μέχρι το πιο μικρό σκουλήκι που θα ξεθάψει το κύμα και δε θα σταματήσει ακόμα και αν έχει χορτάσει. Φυσικά το να σταθούμε σε τέτοιους καιρούς δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα αλλά πολλές φορές το αποτέλεσμα θα μας ανταμείψει. Θα χρειαστούμε ψιλές βάσεις άμμου για να στηρίξουμε τα καλάμια μας, καλές βολές ώστε να βγούμε πίσω από το πρώτο κύμα και μολύβια ικανά να μας κρατήσουν όταν η πετονιά μας θα ακουμπήσει στην αφρουδιά. Επίσης πρέπει να κοιτάμε συνεχώς τα καλάμια μας και να τεντώνουμε τις μάνες των μηχανισμών με το παραμικρό χαλάρωμα. Το τσίμπημα του πολλές φορές δε θα το δούμε σε αυτές τις συνθήκες και αρκεί μια κοιλία στη πετονιά μας για να πονηρευτούμε ότι έχουμε ψάρι. Το λαβράκι έχει την ιδιότητα μόλις πάρει το δόλωμα στο στόμα του να «τρέχει» προς τα έξω, επομένως πρέπει με το παραμικρό να πάρουμε το καλάμι στα χέρια μας για να μην βρεθούμε εξ απροόπτου.

Ακόμα πρέπει να ξέρουμε πως ο λύκος δεν έχει δόντια για να κόψει το παράμαλλό μας με το στόμα αλλά μπορεί να το κάνει με τη δύναμη, γι αυτό δίνουμε κάποια φρένα και δε πιέζουμε πολύ το ψάρι ειδικά αν έχουμε να κάνουμε με κάποιο μεγάλο κομμάτι. Ένα μικρό μυστικό δε, είναι κατά την ανάκτηση και όταν φτάσουμε κοντά να μην κοντράρουμε καθόλου το ψάρι αλλά να το φέρουμε πολύ σιγά έξω με τη δύναμη του κύματος. Τα περισσότερα ψάρια ξαγκιστρώνουν σε αυτό το σημείο, γιατί σαν λαίμαργα που είναι έχουν μπουκώσει το δόλωμα πριν το αρπάδι προλάβει να καρφωθεί καλά στα σκληρά του χείλια, με αποτέλεσμα η μεγάλη κόντρα και η αλλαγή γωνίας που δημιουργείται μόλις το ψάρι ακουμπήσει με την κοιλία του την άμμο να του δίνουν μια τελευταία ευκαιρία για να μας ξεφύγει. Γι αυτό το μόνο που θα κάνουμε είναι απαλές και αργές κινήσεις μέχρι να το σιγουρέψουμε για τα καλά. Τέλος όσο αφορά τις ώρες σίγουρα η νύχτα είναι η πιο κατάλληλη χωρίς αυτό να σημαίνει πως τη μέρα δε θα πάρουμε ψάρια. Προσωπικά με έντονο κυματισμό έχω πάρει και στις δύο περιπτώσεις απλά τη νύχτα τα ψάρια είναι λιγότερο καχύποπτα.

Αρματωσιά

Το δεύτερο σκέλος για μια επιτυχημένη εξόρμηση είναι η επιλογή της κατάλληλης αρματωσιάς. Για να κατασκευάσουμε όμως την πιο αποτελεσματική πρέπει να λάβουμε υπόψη μας κάποιες παραμέτρους όσο αφορά τις συνήθειες του συγκεκριμένου ψαριού αλλά και τις συνθήκες που ψαρεύουμε. Ξεκινώντας από το θήραμα θα εστιάσουμε στο ότι το λαβράκι κυνηγάει τόσο πατωτά όσο και στα μεσόνερα επομένως το διπλάρι φαντάζει ως η καλύτερη επιλογή για να καλύψουμε και τις δύο περιπτώσεις. Επομένως σίγουρα θα πρέπει να ανυψώσουμε το δόλωμα μας οπότε η χρήση float είναι απαραίτητη στο πάνω παράμαλλο. Το χρώμα του ανυψωτικού μέσου που θα βάλουμε θα πρέπει να είναι έντονο (κόκκινο, κίτρινο) ή ακόμα καλύτερα φωσφόρου αν ψαρεύουμε νύχτα, για να προκαλέσουμε ακόμα περισσότερο την περιέργεια του ψαριού μέσα στη θολούρα.

Όσο αφορά τώρα το κάτω παράμαλλό θα το κάνουμε λίγο πιο μακρύ από το πάνω και θα τοποθετήσουμε πριν το αγκίστρι μας κάποιο αξεσουάρ για να κάνουμε το δόλωμά μας πιο ορατό. Το λαβράκι είναι ψάρι που παρασύρεται από τη περιέργεια του και γενικότερα από ότι λαμπιρίζει, γυαλίζει ή έχει χρώμα στο βυθό. Χάντρες, πούλιες, φούντες και μικρά φλοτεράκια χωρίς ανυψωτική ικανότητα είναι ιδανικά για την περίπτωση μας. Φυσικά δε θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι ψαρεύουμε σε φουρτούνα κατά συνέπεια λοιπόν θα πρέπει να τροποποιήσουμε το μήκος των παράμαλλων ώστε να ελαχιστοποιήσουμε τα μπερδέματα που μπορεί να μας προκαλέσει ο κυματισμός. Για να το πετύχουμε αυτό θα κάνουμε πολύ κοντό το πάνω παράμαλλο περίπου 20cm και το κάτω λίγο μακρύτερο για να ακουμπάει στο βυθό περίπου 40cm, όπως φαίνεται και στο πιο κάτω σχήμα.

Δολώματα

Σαν τελευταίο κομμάτι αυτού του άρθρου άφησα τα δολώματα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για τα λαβράκια μιας και είναι το πιο αμφιλεγόμενο κεφάλαιο στο ψάρεμά του. Η αλήθεια είναι ότι αν πεινάει θα φάει τα πάντα. Έχω πιάσει τέτοια ψάρια με φαραώ, με μάνες, με μονοδόλια, με αμερικάνους, με ψαροδόλια και τώρα πρόσφατα στη Κάλυμνο ένα με κοτόπουλο σε σαργότοπο. Όπως καταλαβαίνει κανείς ο «λύκος» δε διστάζει να φάει ότι βρεθεί μπροστά του. Πέραν όμως αυτού και μετά από αρκετά ψαρέματα και εμπειρίες έχω καταλήξει ότι το πιο αποδοτικό δόλωμα για αυτό το ψάρεμα είναι ο ακροβάτης. Τα μεγάλα και χοντρά κομμάτια δολωμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να προεξέχουν από το αρπάδι μας μερικά εκατοστά από την ουρά του είναι πραγματικός «σφάχτης».

Αυτό βέβαια που κάνει το συγκεκριμένο σκουλήκι ακαταμάχητο δεν είναι τίποτα άλλο από την υπερκινητικότητά του μέσα στο νερό, πράγμα που προκαλεί τον κυνηγό περισσότερο και από τα μικρόψαρα που κινούνται στην ίδια περιοχή. Η εποχή που διανύουμε είναι αρκετά καλή για να ψάξουμε τέτοια ψάρια και το καλό είναι ότι μπορούμε να τα βρούμε παντού. Σίγουρα θέλει και λίγη τύχη αλλά η σωστή προετοιμασία είναι το βασικότερο κομμάτι μιας επιτυχημένης εξόρμησης. Ενώ δε πρέπει να ξεχνάμε ότι καλός ψαράς είναι αυτός που συνεχώς δοκιμάζει καινούργια πράγματα και προσαρμόζεται γρήγορα ανάλογα με τον τόπο και τα θηράματα που κυνηγάει.