Περιοδικό Ψάρεμα : Παπαθανασίου Γιάννης

Μεγάλες τσιπούρες γιαλό, χειμώνα, καλοκαίρι, άνοιξη και φθινόπωρο! Μύθος ή πραγματικότητα; Μακάρι νάξερα. Αυτό που ξέρω καλά είναι πως οι εποχές άλλαξαν, γιατί όχι και τα ψάρια ρότα και συνήθειες! Βλέπεις φέτος ένα χειμώνα να σε γονατίζει και του χρόνου νέτα κι από Χριστούγεννα καλοκαίρι!

Kαλοκαίρι περπατημένο και ζέστα μπόλικη.

Ισχυρά μελτέμια, παιδιά της τραμουντάνας, φρόντιζαν να καταλαγιάζουν τις υψηλές θερμοκρασίες σε ανεκτά για την εποχή επίπεδα.

Οι παραθεριστές απολάμβαναν την θάλασσα εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο με κάθε δυνατό τρόπο.

Απ’ το πρωινό τους μπάνιο στα κρυστάλλινα γαληνεμένα νερά και την μεσημβρινή μάσα και βόλτα πλατσουρίζοντας στο κυμοθάλασσο, ως το απογευματινό κολύμπι στο ηλιοβασίλεμα και τον περίπατο στην ακρογιαλιά. Ως εκεί όλα έβαιναν καλώς.

Μόλις όμως σουρούπωνε κι έπαιρνε να μοιάζει ο κόρφος ο αρτεμησιακός χαρτι να γράψεις θαρρείς απάνω του και λαδιά πυροφανατζίδικη, ο κόσμος όλος κι ο ντουνιάς σεληνιαζότανε και το σκηνικό άλλαζε.

Έτσι και δεν το κατέχεις το σβουρίζειν, δεν είναι ν’ ανακατεύεσαι με το άθλημα σε γρήγορα ψάρια! Με τους χαλβάδες είναι εύκολο αλλά τα αεικίνητα θέλουνε σβελτάδα κι απλωτές χεριές. Σε κάθε γοργό κεφάλι του η μισινέζα τέντωνε και τίναζε από πάνω της το νερό λες και ζωντάνευε.

Λάου – λάου θέλει Γιαννάκο μου και πάρε δώσε.

Το σκαρί του. Σήμερα που κάθε χωρίο έχει το λιμανάκι του και οι λιμενοβραχίονες έγιναν αεροδιάδρομοι, οι λαβρακάδες έπαψαν να το ψάχνουνε εκεί που τόβρισκαν. Στο λιμάνι, μα έξω απ’ αυτό, στον κάβο ακόμα περισσότερο μα και στην αφρουδιά της πέτρας, στη σκιά των βράχων ή όπου αλλού θες, το λαβράκι θα κυνηγήσει για να φαει. Τσιφλικάς μεν και λιμανοφύλακας αλλά η αλητεία – αλητεία, να τα λέμε κι αυτά. Το ψαροτόπι που θα βγάλεις λαβράκια να ξέρεις έχει κάτι ιδιαίτερο.

Τέλος πάντων σα το λαβράκι βλέπεις το αλανιάρικο στη νοστιμιά άλλο ψάρι δε βγαίνει μπροστά του κι όταν λείπετε απ’ τα ψαροτόπια του, δεν υπάρχει ψαράς που να μην το νοσταλγήσει! Ιδίως ψαράς παλιοκαραβάνα που τόχει ψαρεμένο και το γνωρίζει και στη γεύση του και στο ψάρεμά του κι αναπολεί τα περασμένα μεγαλεία. Κι όσο μεγαλώνει η λαβρακούνα και παχαίνει, αντίθετα με τα υπόλοιπα της αριστοκρατίας τάχα μου τάχα μου, τόσο πιο γλυκόσαρκη και εύγευστη γίνεται κι όποιος λέει τ’ αντίθετο λεει κοτσάνες.