Είχα παλουκωθεί εκεί ψηλά στον κυματοθραύστη του αλιευτικού, με τα πλείστα κατρακύλια απ’ την έξω πάντα, ψηλότερα απ’ τα καλάμια, και χάζευα χαμηλά τα φώσφορα στους κορφιάτες τους πούστεκαν ακούνητα πάνω στο κατάμαυρο νερό που σάλευε ρυθμικά σε κάθε πισωγύρισμα του αντιμάμαλου.

Και καθώς η νύχτα ξεδιάλυνε σιγά – σιγά σιωπηλή για το φέξιμο, πήρα χτύπημα ψαριού κι ανασηκώθηκα. Άιντε! Κατέβηκα σιγά – σιγά πλάι στο καλάμι κι ετοιμάστηκα. Βόλεψα την απόχη μπροστά του στο κεφαλόσκαλο, τρεις τέσσερις πιθαμές απ’ το νερό, δοκίμασα μέσα στη χούφτα μου το προβολάκι και στήθηκα παραδίπλα κοιτώντας επίμονα την κρέμαση της μισινέζας. Άιντε μωρέ, πάρτο!

Πες λίγο το καλοδόλωμα, η φρίσσα του καπετάν Μπούρτζικα, άντε και λίγο η κωλοφαρδία από κοντά, έδωσε ο Θεός και τέντωσε. Τούμπα το καλάμι!!! Τέζα!

Το ψάρι βάραγε παράξενα, σέρνοντας πότε δω και πότε κει αλαφιασμένο! Με ρέγουλα και χωρίς βιασύνες τόφερα με τα νερά του. Τσιπουράκλα με δυο αγκίστρια καρφωμένα επιπόλαια στην κοιλιά κι από κοντά στην ίδια την αρματωσιά κι ένας καμπανάς πιανούμενος. Τώρα ποιός απ’ τους δυό έφαγε πρώτος... μάλλον ο καραγκιόζης (αλλιώς ο καμπανάς ή αυλιάς ή κακαρέλος).

Κι όλα μαζί αχταρμάς, ψάρια και μαλλιά κουβάρια, στην απόχη που καραδοκούσε υπομονετικά. Όσο με πήρε να τα νετάρω, να τα βολέψω, να δολώσω και νάβρω ξανά το σημάδι, βάρεσε κι άλλη μεγαλύτερη, μα τα καλύτερα μου τα φύλαγε για τα χαράματα!

Βλέπεις το δόλωμα αυτό που πιάσαμε την κουβέντα του φιλαράκο μου, δε χαρίζεται σε ψάρι. Όποιο ψάρι κι αν είναι! Απ’ τα τουνάδικα και τα ξιφοπαράγαδα, ως τα κοφίνια για τους αστακούς και τις καραβίδες, η φρίσσα σκοτώνει! Γουφάρια θες, μαγιάτικα, ροφιούς και πρασινομάτες, ότι περάσει απ’ την ενέδρα σου, μαύρο φίδι που τόφαγε. Αρκεί νάσαι εκεί. Αρκεί να το προκαλέσεις να ζυγώσει.

Πρέπει νάσαι πολύ γκαντέμης αδερφάκι μου, νάναι η βραδιά τα μαύρα της τα χάλια και νάναι και το ψάρι πολύ άχρηστο για να προσπεράσει τέτοιο δόλωμα μαστορικά σερβιρισμένο. Αλλά είπαμε, είναι δόλωμα που θέλει να το παίζεις στα δάχτυλα.

Το σερβίρισμα μετράει! Όπως σε όλα τα ψαροδόλια και σ’ όλα τα δολώματα άλλωστε κι ας μη γελιόμαστε. Σου λέω

παράδειγμα, πες πως βρήκες φρισσάκι ολοζώντανο μικρό και της ώρας απ’ τη βούτα κατευθείαν και πες λέμε πως σου βάλανε μια τσάντα χάρισμα, έτσι επειδή είσαι ομορφόπαιδο.

Και πες πως είναι χάραμα κι έχεις πέσει στον οίστρο τους και τρωνε τα ψάρια σα τα στραβά και πρέπει νάσαι σβέλτος. Πιάσε και δόλωστο να σε δω! Ριξιά δε θα βγάλεις σου δίνω το λόγο μου.

Όσο να το κρατήσεις απ’ τη μια να περάσεις το αγκίστρι, θα σου γλιστράει απ’ την άλληνε. Κι άντε νάναι και μια σταλιά και να θες να βάλεις πεντέξι μαζί στο πολλάγκιστρο! Εκεί να δεις γέλια. Θέλει τρόπο. Εύκολα πράματα και σκέψεις. Όλα θέλουν την ενασχόληση και το μεράκι τους. Το χρόνο και τη ρέγουλά τους! Απ’ τη μια μέρα στην άλληνε και με τα λόγια του καναπέ δε γίνεται δουλειά δυστυχώς.

Αν δεις σε κανά βίντεο πούναι πολύ της μόδας τελευταία στο ίντερνετ τον τρόπο που διδάσκουν ορισμένοι δάσκαλοι πως πρέπει να φτιάχνεις την αρματωσιά την πολλάγκιστρη και πως πρέπει να δολώνεις, ή θα κλαις με μαύρο δάκρυ ή θα γελάς ως αύριο! Κοίταγα έναν χριστιανό φέτος το καλοκαίρι πως δόλωνε το πολλάγκιστρο κι έκανα το σταυρό μου! «Που τάμαθες αυτά τα κόλπα ρε μεγάλε του κάνω;

Στο γιουτιούμπ μου κάνει... μπες να δεις!»

Μπήκα και είδα...!!! Παρακολούθα παραγαδιάρηδες πως δολώνουνε τη φρίσσα και θα καταλάβεις. Πέρασαν χρόνια και χρόνια κάνοντας την ίδια δουλειά για να σκαρφιστούν πράματα και νάχουν καλύτερα αποτελέσματα στην τέχνη τους.

Κόβουνε τις ουρές μη βερινιάσει το παράμαλλο! Κόβουνε τα κεφάλια όσο είναι ακόμα καταψυγμένες! Αν τα κόψουνε όταν ξεπαγώσουν και μετά δολώσουνε, όσο να καλάρουνε το παραγάδι το αίμα θα χυθεί στο κατάστρωμα.

Η φρίσσα πρέπει να ξεπαγώσει δολωμένη και μέσα στη θάλασσα. Και αφού ξεπαγώσει, κι αφού κάτσει εκεί που πρέπει, να αρχινήσει να ξερνάει το αίμα της απ’ την πληγή.  Εύκολα πράματα λογικά.

Όλα έχουν το λόγο τους και τον τρόπο τους. Σούζα όλη τη νύχτα και σκοπός στ’ ανάκτορα του μουράγιου! Αρκεί που ήξερα πως ήμουνα σωστά βαλμένος εκεί που πρέπει. Ήθελε κανά τέταρτο ακόμα να φέξει καλά. Ο ορίζοντας ήδη είχε ξεχωρίσει τον ουρανό απ’ τη θάλασσα, φτιάχνοντας ένα μελί ζεστό χρώμα της ανατολής ανάμεσα στα μπλε απάνω και κάτω του. Μπουνάτσα καραλαδιά και τα νερά ακόμα κρύσταλλα σκοτεινά. Το χτύπημα με βρήκε σχεδόν στα μαζέματα και ήτανε ακαριαίο. Σίγουρα δεν είχα προφτάσει να δω τα προεόρτια της επαφής αλλά καλύτερα έτσι. Βίτσια ειν’ αυτά! Μερικές φορές, ιδίως όταν νομίζεις πως το ψάρεμα έχει ήδη τελειώσει και το μόνο που σκέφτεσαι είναι το μάζεμα ξανά μανά και την επιστροφή στο σπίτι, ιδίως όταν είσαι όλη τη νύχτα ατουφέκιστος και σούχει βγει το λάδι και το ανάθεμα, ε τότε το απρόσμενο κροτάλισμα των φρένων πίσω απ’ την πλάτη σου, είναι πάντα ανεκτίμητο!!! Έτσι έγινε και το καλάμι προσκύνησε ως την άκρια του τσιμέντου! Μοναδικό το θέαμα και η παραβολή ανεπανάληπτη!

Πανέμορφο το ψάρι κι ακριβοθώρητο. Το δόλωμα;

Ένα και μοναδικό! Φρίσσα! Τέτοιες τσιπούρες ούτε στα παραγάδια δε βλέπεις! Πόσο ήτανε; Ε όσο ήτανε, ποιός νοιάζεται; Χαλάλι και τρεις φορές χαλάλι της μωρέ το ξενύχτι.  Τσιπούρες και φρίσσες στα πολλάγκιστρα. Μια σχέση πολλάκις αμφισβητούμενη αλλά πραγματική, που πάντα επισκίαζε παραδόξως και καυστικά τις περισπούδαστες θεωρίες των ειδικών.